ای کاش....

اینجا می نویسم، که بدونه تو فکرشم
و هنوز همون قدری برام ارزشمنده، که از اول بود
شاید هم بیشتر
الان که نیست، بیشتر از همیشه احساس می کنم قدرش رو ندونستم
قدر آدم بزرگی که به من، راه و روش زندگی کردن رو یاد داد
خوشبخت زندگی کردن
و مهم تر از همه.دیگران رو به خود ارجحیت دادن
نمی دونم.مطمئنم اینجا رو نمی خونه
ینی نمی تونه که بخونه
اما شاید، یک درصد، گذرش به اینجا اگه افتاد
دلم میخواست موقه ی رفتنش، پیشش بودم
اما نشد
دلم نمیخواد فکر کنه دیگه به یادش نیستم
همیشه تو فکرش ام
اما کاش می شد لحظه ی آخر، میدیدمش
خیلی حرف ها داشتم براش.
حالا فقط می تونم افسوس بخورم
کاش قدرش رو بیشتر می دونستم
کاش اینجا می موند
کاش....